‘Een TIA, en dan?’

Rian Wiekart (62) uit Eindhoven werd in augustus 2014 getroffen door een TIA. Na een succesvolle behandeling in MMC Veldhoven geniet ze met haar man van elke dag die het leven brengt.

Haar verhaal begint thuis in Gestel, in de vroege ochtend van 14 augustus. Rian Wiekart staat op het punt om boterhammen te gaan smeren als ze merkt dat haar mond scheef hangt. De rechterkant van haar gezicht is verlamd en ze voelt een vreemde tinteling vanuit haar arm naar haar been. Als haar man Johan even later beneden komt, kan Rian nauwelijks meer op haar benen staan. Doodsbang kijkt ze naar de muur, naar het stralende portret van haar twee dochters, haar schoonzonen en vier kleinkinderen. “Ik vraag me af: zie ik hen nog terug? En zo ja: hoe ben ik er dan aan toe?”
Tegelijkertijd gaan Rians gedachten terug naar 1991, toen ze werd getroffen door een hersenbloeding. Na tien dagen op de intensive care werd ze geopereerd en kwam ze er stapje voor stapje weer bovenop. “Ik stond toen aan de hemelpoort, maar de deur bleef gelukkig dicht. En nu stond ik daar weer. Het zal nu toch niet écht afgelopen zijn”, zo schiet het door haar heen.

Betrokken en persoonlijk
Haar man belt de huisarts die snel ter plaatse is en direct een ambulance bestelt. In MMC Veldhoven wordt Rian uitvoerig onderzocht door de neuroloog op de SEH. Er wordt onder meer een CT-scan van haar hoofd gemaakt en een echo van de hals om eventuele vaatvernauwingen in de hals op te sporen. De diagnose komt overeen met wat de huisarts al vermoedde. Rian heeft een TIA gehad, een korte hapering van de bloeddoorstroming in de hersenen. Doordat de hersenen tijdelijk minder zuurstof hebben gehad, zijn bepaalde lichaamsfuncties uitgevallen. De 62-jarige Eindhovense krijgt medicijnen die kleine stolsels in haar bloedvaten oplossen en aanvullende medicatie om haar schommelende bloeddruk in balans te houden. Hoewel ze in de loop van de dag merkt dat het gevoel in haar gezicht weer terugkomt, blijft ze ter observatie vijf dagen op de afdeling neurologie in Veldhoven. Rian is vol lof over de medische behandeling en begeleiding tijdens de opname en poliklinische controle.

Levenskracht
Haar overlevingsdrang is indrukwekkend. Met twee hartinfarcten, een rugoperatie, niersteenpijnen, een hersenbloeding, een verwijding van de buikaorta en een TIA heeft Rian een lange medische geschiedenis achter de rug. Met een grenzeloos optimisme knokte ze zich er keer op keer bovenop. “Ik denk dat er een heleboel engeltjes op mijn schouder zitten. Na de behandeling van mijn TIA heb ik andere medicijnen gekregen om mijn bloeddruk te verlagen. Die medicijnen hebben er voor gezorgd dat ik ’s nachts ben verlost van de kramp in mijn benen.”

Gezonder leven
Ruim twee maanden na de TIA, gaat het met Rian langzaam weer de goede kant op. “Ik ben nog snel moe. Maar ik weiger om bij de pakken neer te zitten, omdat ik weet dat ik daar helemaal niks mee opschiet. Vaatziekten mogen dan in de familie zitten; mijn moeder is 98. Een prachtige leeftijd, daar hou ik me aan vast. Verder heb ik voor mezelf een paar knopen doorgehakt. Stoppen met roken. En meer wandelen en fietsen.” Haar ogen twinkelen als ze wijst naar haar man en naar de familiefoto aan de muur. “Zij zijn mijn trots. Samen houden we elkaar sterk. Uit ervaring weet ik dat het inééns afgelopen kan zijn. Daarom genieten we van elke dag die het leven brengt.”