Dit keer h\u00e9t moment van een van onze SEH verpleegkundigen.<\/p>\n
\u201cHet is niet een specifiek moment maar het begin van de corona-periode die mij is bijgebleven. Het virus had intussen Nederland bereikt. Binnen enkele dagen kwamen ook in MMC de eerste coronapati\u00ebnten binnen. Hoewel wij natuurlijk vaker met besmettelijke pati\u00ebnten te maken krijgen, bekroop de angst om het zelf op te lopen me stiekem toch wel. Dit was nog zo onbekend. Van beschermende vaccinaties was toen nog geen sprake en er dreigde een tekort aan maskers. Ook het verzorgen van de doodzieke pati\u00ebnten; Je hoopte dat wat je deed goed was, maar eigenlijk wist je het niet.<\/p>\n
Ik herinner me nog goed mijn eerste coronapati\u00ebnt. Hij was nog aanspreekbaar bij binnenkomst. Al vrij snel daalde zijn zuurstofgehalte tot een punt dat een ademstilstand dreigde. Samen met mijn collega\u2019s hebben we een crash-intubatie moeten uitvoeren. Omdat onze IC al vol lag, moest hij overgeplaatst worden naar een ander ziekenhuis. In afwachting van de ambulance die hem zou komen halen, ben ik bij hem gebleven om hem te monitoren. Ieder uur bracht ik telefonisch de familie op de hoogte van zijn situatie. Toen de pati\u00ebnt per ambulance vertrok dacht ik nog: \u2018hoe moet dat voor hem zijn als hij hopelijk straks weer wakker wordt in een ziekenhuis aan de andere kant van het land en dit allemaal niet heeft meegekregen.\u2019<\/p>\n
Een heftige periode. Maar daarnaast ook zeker een bijzondere periode op onze SEH. Natuurlijk zijn wij altijd al de \u2019frontlinie\u2019 maar nu kwam daar zoveel aandacht en erkenning voor. Lekkers en attenties werden dagelijks bezorgd. Het eerbetoon van andere hulpdiensten vond ik ongelofelijk indrukwekkend. Op ons parkeerdek konden we ze van verre al aan horen komen. Zo bijzonder dat zij, die zelf net zo goed een eerbetoon verdienen, de moeite namen om dat voor ons te doen. Dat was echt een kippenvelmoment.\u201d<\/p>\n