‘Van tevoren had ik nergens last van’

‘Van tevoren had ik nergens last van’

Aan het begin van dit jaar kwam Ton van der Heijden in Máxima MC terecht, waar de arts op de spoedeisende hulp constateerde dat hij levensbedreigende dubbelzijdige longembolieën had. Direct behandelen was noodzakelijk en samen voerden een longarts, radioloog en intensivist een intraveneuze trombolyse uit om de bloedstolsels te verwijderen.

“Ik zou samen met mijn vrouw een aankoop van Marktplaats op gaan halen,” vertelt Ton. “Ik was vroeg opgestaan en wilde iets uit de auto halen, toen ik opeens voelde dat ik niet goed werd. Ik dacht: ik moet zien dat ik snel binnen ben, want als ik buiten neerval dan vinden ze me niet. Dat is het enige wat ik nog weet. Naderhand hoorde ik in de verte mijn vrouw roepen en toen lag ik al in de hal.” Tons vrouw belde meteen 112 en zijn zoon haalde een AED een paar huizen verder.

In levensgevaar

“De ambulance kwam en omdat ik steeds benauwder werd, zijn ze met spoed doorgereden naar Máxima. Daar werd je eerst op corona getest, dat had ik gelukkig niet, en toen ging ik de CT-scan in. De artsen zeiden dat ik dubbelzijdige longembolieën had en ook kleine embolieën in mijn longen en dat dat levensbedreigend was. Naderhand zag ik op foto’s dat mijn longen helemaal dicht zaten en dat schijnt zo ernstig te zijn dat het dodelijk is. Longarts Aleva behandelde mij en hij zei dat er meteen ingegrepen moest worden.”

Net als in een computerspel

“Gelukkig was de behandelkamer die ze voor de ingreep nodig hadden beschikbaar. Alleen de radioloog Kruimer, was er op dat moment niet. Die hebben ze toch kunnen bereiken en hij is meteen naar het ziekenhuis gekomen. Hij vertelde mij dat hij de bloedstolsels via mijn lies ging weghalen. Toen zijn ze met een katheter door mijn lies gegaan, van daaruit door mijn hart, en van mijn hart naar mijn longen. Onder narcose? Nee, ik was volledig bij. Dus ik heb alles meegemaakt, ook hoe het in zijn werk ging op de operatiekamer. Het leek wel een computerspel zoals ze door mijn aderen heen hebben genavigeerd,” lacht Ton. “Maar dan eentje waarbij je iemands leven redt. Er draaide een röntgenbuis rond mijn lichaam en zo konden ze zien hoe ze via mijn aders bij die verstoppingen in mijn longen konden komen. Daar hebben ze ter plaatse bloedverdunners neergelegd die de bloedproppen hebben opgelost.”
Hoe er in het ziekenhuis gehandeld is, daar neemt hij zijn petje voor af. “Onvoorstelbaar hoe iedereen in het ziekenhuis heeft gefunctioneerd, zeker met alle maatregelen en drukte door corona. Als je ziet hoe het team alle goeie beslissingen heeft gemaakt in een tijdsbestek van een half uur… Terwijl de manier van opereren ook voor hun ongebruikelijk was. Theorie is één ding maar de praktijk kan wel eens anders zijn. En ze moeten dan toch hun mannetje staan. Geweldig knap.”

Snel hersteld

Na zes dagen in het ziekenhuis mocht Ton weer naar huis en vier weken later ging hij alweer aan het werk. Deze manier van behandelen heeft weinig impact op de rest van het lichaam, daardoor is hij ook snel hersteld, denkt Ton. “Ik kon eigenlijk meteen weer alles. Ik heb al met al wel geluk gehad: dat mijn vrouw en zoon zo snel reageerden, dat het team van longarts Aleva eraan dacht om mij op deze manier te behandelen en dat de operatiekamer die ze daarvoor nodig hadden ook vrij was. Ja, heel veel geluk bij een ongeluk.”