Bij het MMC ontmoette ik mijn reddende engel
Mario (70) uit Best kreeg vier jaar geleden de ziekte van Charcot aan beide voeten. Een Charcot-voet kan spontaan ontstaan, of na een klein ongelukje (zwikken of ergens tegenaan stoten) waardoor een botbreuk(je) in de voet kan ontstaan. Door zenuwschade aan de voet, vaak veroorzaakt door diabetes, ontstaat er een verminderd gevoel in de voet waardoor het probleem vaak te laat wordt gezien. “De botten storten in, en je voelt er niets van,” weet Mario. “Je krijgt het pas in de gaten als je voeten rood worden, en dan is het eigenlijk al te laat. Ik werd naar Maastricht gestuurd om dat daar meer specialisatie zou zijn. Er werden pinnen in mijn voet geplaatst en ik werd in het gips gezet. Door corona werden er afdelingen gesloten, kreeg ik nauwelijks bezoek en was ook de zorg beperkt. Toen het gips eraf ging schrokken ze zich rot, er zaten twee grote gaten in mijn voet. Je keek zo op de botten. Echt horror. Doordat de zenuwen in mijn voet niet meer werkten, voelde ik er niets van. Er werd een plastisch chirurg bijgehaald maar die kon ook niets meer doen. Maar er restte niets meer dan amputatie van een deel van mijn rechtervoet. De geplande week werd zeven weken.
Het verlengstuk van Onze Lieve Heer
Niet veel later kreeg ik ook problemen aan mijn linkervoet. Er zat te weinig vlees op de botten leek het, waar een wreef bij een normale voet bol is, was dat bij mij hol geworden. Eind vorig jaar moest ik weer onder het mes, dat was een gok en daar zag ik enorm tegenop maar ik had geen keus. Tussendoor kreeg ik nog een vaatoperatie waarbij stents werden gezet. Ik was ten einde raad tot ik bij het MMC mijn reddende engel ontmoette: dokter Fuchs. Niet alleen bijzonder kundig maar ook een hele lieve en begripvolle man. Echt een wonderdokter, door hem kan ik nog lopen, voor mij was hij toen het verlengstuk van Onze Lieve Heer. Hij vertelde me een plan te hebben. De operatie duurde 4,5 uur en hij vertelde me later dat hij dat plan 50 keer had moeten bijstellen, zo gecompliceerd was het. Maar het is gelukt, ik ben een halve voet kwijt, heb aangepaste schoenen, maar ik kan weer lopen.
Het voetenteam hielp me in hun pauze!
Het voetenteam van het MMC verdient daarvoor echt alle credits. Elke dinsdag komen daar alle specialisten bij elkaar en dan is er een antwoord op elke vraag. Van een vatendokter tot een gipsmeester, echt allemaal deden ze fantastisch werk. Bij elke vraag werd iedereen erbij gehaald en werd er ook meteen doorgepakt. Ik kreeg heldere uitleg, ze draaiden er niet omheen en dat gaf me rust en vertrouwen. Van het voorgesprek tot de behandelingen en de nazorg. Het klopt er gewoon van het begin tot het eind. En de gastvrijheid en sfeer, alsof je in een goed hotel binnenloopt. En weet je, Charcot komt volgens de verzekeraars alleen voor in combinatie met suikerziekte. En ik heb geen suikerziekte en dus viel ik buiten de verzekering. Je verzint het toch niet? En wat denk je? Het voetenteam bleef me bijstaan en behandelde mij in hun pauze! Inmiddels is mijn ziekte wel erkend door de verzekering, maar de steun vergeet ik nooit. Tot op de dag van vandaag ben ik blij met de beslissing het door te laten gaan. En dat het goed gelukt is natuurlijk. Ik heb geen gevoel meer in mijn voeten, je kan er een spijker inslaan zonder dat ik het merk. Maar ik ben ook dankbaar voor mijn tijd in het MMC. Nu ben ik nog in behandeling bij een podotherapeut en over een tijdje gaat dokter Fuchs een foto maken om te zien hoe mijn voet er nu voorstaat. Nu al zin in,” grapt de optimistische Bestenaar. “Mijn humor zat gelukkig niet in m’n tenen.”