‘Een en al opluchting na de ingreep’
‘Had ik het maar veel eerder gedaan’, een veelgehoorde, misschien wel cliché uitspraak van mensen die een ingreep hebben ondergaan voor een verzakking. Ook Anny Dekkers (73) beaamt dit. Zes weken na de ingreep vertelt ze over de opluchting na de operatie.
Vijftien jaar geleden adviseerde de huisarts haar om een pessarium (vaginale ring) te laten zetten. Een pessarium ondersteunt de verzakte organen en kan zo de klachten verminderen. Een goede optie voor mensen die (nog) niet geopereerd willen worden of dit om medische redenen uit willen stellen. “Helaas was de ring geen succes bij mij. Deze viel telkens uit, waardoor ik er geen steun aan had”, concludeert Anny. Ze bleef aansukkelen met haar klachten. Te beginnen met de urineproblemen. “Ik kon niet goed uitplassen. Er bleef altijd urine achter in de blaas, waardoor ik constant aandrang had. ’s Nachts moest ik er minstens drie keer uit om te plassen. Daarnaast had ik ook last van mijn darmen. Ik kon nooit goed naar het toilet. Daar heb ik ook jaren medicijnen voor geslikt.”
Vijftien jaar later, tijdens een bezoek aan de huisarts, werd duidelijk dat de verzakking zodanig was dat een operatie noodzakelijk was. “Gelukkig kon ik al na drie dagen bij MMC terecht. Vaak wordt er nog gekeken naar niet-chirurgische behandelingen. Maar door mijn eerdere ervaring met het pessarium wilde ik het probleem meteen goed aanpakken met een operatie.” Bij Anny ging het om een vaginale prolaps. Deze aandoening wordt gekenmerkt door het uitzakken van een of meerdere organen in of tot buiten de vagina(schede). In het geval van Anny de blaas en darm. Zij onderging een operatie waarbij de betreffende organen herstelt en versterkt worden in het lichaam.
Na de operatie moet je zes weken rustig aan doen, dat betekent dat je situaties moet vermijden waarin veel druk op de operatiewond ontstaat zoals: tillen, persen, forse inspanning, hoesten en constipatie. “Nu, zes weken na de operatie, voel ik me goed en zijn alle klachten verdwenen. Toch was ik in het begin wel bang. Zoveel jaar ben ik ’s nachts vaker naar het toilet gemoeten dat ik ook na de operatie beneden ben gaan slapen om de trap niet telkens op en af te moeten. Dit was natuurlijk nergens voor nodig.” En dan moet ze toch de conclusie trekken dat ze veel eerder in had moeten grijpen: “Na al die jaren was het een enorme opluchting dat ik weer normaal naar het toilet kon zonder dat het mijn hele dag bepaalt. Dat is zo’n heerlijk gevoel.”