Als arts bij tv-programma Expeditie Robinson
SEH-arts Stacey Mans was afgelopen jaar als arts mee naar de Filipijnen, waar de opnames plaatsvonden van Expeditie Robinson. Ze maakte hier op een andere manier kennis met het verlenen van zorg. Een mooi inzicht wat ze meenam is dat je vaak met minder diagnostiek de juiste diagnose kunt stellen. Maar ook hoe je met minder middelen tot je beschikking creatiever wordt.
Stacey werd voorgedragen door een arts die vorig jaar ook mee is geweest. “Ik was meteen enthousiast. Het leek me een mooie ervaring en achteraf denk ik daar ook nog zo over. Ik heb bijna zes weken doorgebracht in de Filipijnen. In die weken heb, ik op een andere manier kennis gemaakt met het programma Expeditie Robinson, maar ook zeker met de het verlenen van zorg. Het is bijna een surrealistische omgeving waarin je werkt. Op het ene moment zit je op de boot richting je patiënt op een ander eiland, het volgende moment kijk je achter de schermen mee wat zich daar afspeelt en maak je op een hele andere manier kennis met de productie achter een televisieprogramma.”
Medisch geheim
“Voor de productie geldt: alles voor een mooi programma. Voor mij geldt: alles voor de patiënt. Als arts moet je dan laveren tussen medische geheimhouding en de productie betrekken. Tegen mij moeten de kandidaten eerlijk zijn over hun situatie. Soms moet je dan schakelen met de crew als het medisch niet verantwoord is voor de kandidaat. Als kijker krijg je maar kleine delen mee van wat de kandidaten zeggen en meemaken. Dat wordt goed gemonteerd. Wat het programma natuurlijk ook zo spannend en aantrekkelijk maakt om naar te kijken!”
De compound
“Samen met twee andere Filipijnse artsen en een verpleegkundige was ik verantwoordelijk voor de dagelijkse medische zorg voor een groep van in totaal driehonderd mensen. De deelnemers natuurlijk, maar ook het ondersteunende personeel. Die laatste groep reisde niet alleen af voor het Nederlandse programma, maar ook voor andere internationale varianten die gelijktijdig werden opgenomen. De gehele crew zat op een apart eilandje, waar we een compound met kliniek hadden. Hier kwamen vooral mensen van de crew langs met zeer uiteenlopende klachten: wondinfecties, longontsteking, blinde darmontsteking en bacteriële buikgriep.”
Kandidateneiland
“Ik stond 24/7 stand-by om hulp te bieden, vooral bij de kandidateneilanden. Als arts zag ik de deelnemers voorafgaand aan een game om te controleren of ze de te leveren inspanning aan konden. Sommige kandidaten proberen te verbergen dat ze ziek zijn, omdat ze zo graag willen winnen. Ook tijdens en na de game hielden we hun conditie goed in de gaten en verder nog voordat geëlimineerde aan hun terugreis naar Nederland begonnen. Via de portofoon werden we onder andere opgeroepen als ze pijn hadden, iets wilden eten wat ze gevonden of gevangen hadden, iets verkeerds hadden gegeten of er emotioneel doorheen zaten.”
Medisch inzicht
“Medisch inhoudelijk ga je anders met het vak om. Je valt veel meer terug op de basis. Meer heb je niet op dat moment. Heerlijk! Je moet constant opnieuw de overweging maken, waardoor je steeds weer met je patiënt in gesprek gaat over wat hij wil en hoe hij zich voelt.”
“Pas op 4,5 uur reizen van het kamp was een ziekenhuis met uitgebreide mogelijkheden. Dit zorgt ervoor dat je constant de afweging moet maken of we de persoon zelf kunnen behandelen of moeten transporteren naar het ziekenhuis. Door de verschillende achtergronden van de aanwezige specialisten op het compound, kreeg je een mooie discussies. Met ieder zijn eigen input.”
“Het was dan ook weer wennen om terug te zijn op de Spoedeisende Hulp in MMC, waar een deel van je patiëntenpopulatie ingestuurd wordt vanaf de huisarts of poli om iets uit te sluiten of aan te tonen. Een mooi inzicht is dat je vaak ook met minder middelen de juiste diagnose kunt stellen. Uiteraard gaat het hier over het algemeen over een relatief jonge en gezonde populatie. Daarnaast stel je veel bewuster de vraag aan de patiënt zelf. Wat is nu die zorgvraag, waar kan ik hem mee helpen. Dat levert mooie gesprekken op.”
Een situatie op het eiland
“We waren op een van de mooiste eilanden in de afrondende fase van een game toen er een oproep kwam. Op zo’n moment wordt de doktersboot ingezet om ongeveer acht anderen terug naar de basislocatie te varen. Over de portofoon kwam het bericht dat één van de Filipijnse bootmannen een potentieel dodelijke verwonding had. Daarom moest iedereen acuut de boot weer af en wij gingen samen met safety vol gas naar de locatie. Alleen waren er enkel grove coördinaten doorgegeven waar de patiënt zou zijn. Gelukkig was onze zeer ervaren kapitein op de boot en waren we binnen twintig minuten op locatie. De patiënt hebben we direct op onze boot getild om te vervoeren. Onderweg hadden we last van de golven, waar onze boot stuiterend overheen ging en opspattend zeewater in je gezicht veroorzaakte. Dat maakte het niet makkelijk om de patiënt te helpen.”
“Eenmaal aangekomen op het strand van de basislocatie stond het transportbusje klaar om hem direct naar onze kliniek te transporteren, dit alles in een snelle en vloeiende beweging. Eenmaal in de kliniek hebben uiteindelijk de conclusie getrokken dat het hoogst waarschijnlijk om een schorpioenvisverwonding ging.”
Dit is een kleine greep uit de verhalen die Stacey kan vertellen over haar avonturen in de Filipijnen.