‘Alles moet met mate’

‘Alles moet met mate’

De dialyse patiënt Sonja Smith had een leuk leven met mooie contacten en bracht geregeld een bezoekje aan het café. Totdat drie jaar geleden uit bloedonderzoek na een plotselinge val blijkt dat haar hemoglobinewaarde te laag is. De diagnose die dr. Van de Wall Bake stelt, is dat mevrouw Smith nierfalen heeft. Vanaf dat moment is ze dialysepatiënt en moet ze drie keer per week drie uur naar de dialyseafdeling van Máxima MC voor haar dialyse. “De wereld stortte even voor me in”, vertelt Sonja, maar door haar positieve instelling gelooft ze in een goede afloop.

Sonja Smith: “Mijn leven voor de dialyse zag er actief uit. Ik werkte als maatschappelijk werkster. Daar moest ik mee stoppen door de dialyse. Daarnaast mis ik de Indische eettafel met vriendinnen op woensdagmiddag, want dan zit ik aan de dialyse. En zo zijn er een heleboel zaken. Dat vind ik erg. Ik heb me er nu wel bij neergelegd. Ik schiet er niets mee op om me telkens te verzetten.In het begin wilde ik niet drie keer per week drie uur naar het ziekenhuis voor de dialysebehandeling. Ik wilde mijn vrijheid niet kwijt. Uiteindelijk stemde ik ermee in, omdat ik voelde dat mijn lijf dat nodig had. Mijn nierfunctie is minder dan vijftien procent.”

Rekening houden met
“Ik had niet verwacht dat het leven met dialyse zo zwaar zou zijn. Op dit moment ben ik aan het leren om ermee te leven. Dat vind ik moeilijk. Ik kan niet meer ombekommerd op stap en zomaar een biertje drinken. Ik moet me aan de zout- en vochtbeperking houden. Gelukkig heb ik zussen en kinderen die eten voor me bewaren en goed voor me koken. Als ik naar kennissen ga, houd ik rekening met wat ik eet en drink. Ik zit telkens te tellen. Alles doe ik met mate. Als ik ergens op visite ga, drink en eet ik thuis minder. Anders moet ik die mensen telkens teleurstellen met mijn afwijzingen. Ik mag 1200 milliliter per dag drinken. Het is een behoorlijk streng regime.”

Keuze voor MMC
“Ik heb bewust gekozen voor Máxima MC. Eerst zat ik in Veldhoven, maar nu ik ben gestabiliseerd zit ik in Eindhoven. Van oudsher kwam ik al bij St. Joseph bij de gynaecoloog en bij het Diaconessenhuis voor de reumatoloog. Wat ik bijzonder vind aan dit ziekenhuis is dat iedereen begaan is met mij als patiënt. Ze hebben oor en oog voor wie je bent.”

Transplantatie
“Mijn hoop is gevestigd op transplantatie. Ik sta anderhalf jaar op de lijst in Maastricht. Mocht het niet doorgaan, heb ik pech. Ik wil dolgraag nog één keer in mijn leven terug naar Indonesië. Gewoon om er even te zijn. Vorig jaar gingen mijn vriendinnen er naartoe en toen kon ik niet mee door de dialyse. Dat was een pijnlijk moment. Ondanks alle tegenslagen ben ik momenteel tevreden met mijn leven. Ik ben nu onder behandeling bij dr. Kuijper en met hem kan ik over alles praten. Niet alleen over mijn ziekte. Dat is prettig. Het geeft me een positief gevoel en dat past precies bij wie ik ben: een positief ingestelde vrouw die sterk in haar schoenen staat en gelooft in een goede afloop.”