5 december 2021

‘In deze zware tijd gebeuren ook mooie dingen’

suzanne meenk - mmc

Suzanne Meenk is IC-verpleegkundige. Nu corona weer de kop op steekt, vroegen we haar hoe het is om in deze periode te werken. Wat maakt haar trots en waar gaat haar zorghart sneller van kloppen?

“Het is met vlagen echt heel zwaar. Ik vind het vooral moeilijk om te zien dat collega’s het zwaar hebben. Patiënten van mijn leeftijd op de IC – zoals zwangeren met corona – die beademing nodig hebben, vind ik confronterend. Maar gelukkig gebeuren er in deze zware tijd ook mooie dingen. Als team komen we dichter bij elkaar en is er veel saamhorigheid. Nu de reguliere zorg afgeschaald is, komen collega’s van andere afdelingen, zoals de OK en dagbehandeling, ons weer ondersteunen. Zij zijn het niet gewend om op de IC te staan en te werken met hele zieke patiënten. Ook het draaien van onregelmatige diensten is een omslag. Dat is voor hen hartstikke zwaar. De meesten werken volledig buiten hun comfortzone. Maar we doen het in deze tijd echt samen. Dat zorgt voor een groot saamhorigheidsgevoel.” “Het werk op de IC vind ik uitdagend, de acute situaties zorgen voor veel adrenaline. Het werken met coronapatiënten maakt het werk wel ingewikkelder. Corona was een volledig nieuw ziektebeeld en we moesten ons hier in korte tijd in verdiepen. Als team hebben we bepaalde routines ontwikkeld in zaken die voorheen nauwelijks voorkwamen, bijvoorbeeld in buikliggingen (een vorm van beademing waarbij patiënten op hun buik liggen). Deze specialisatie zetten we nu ook in bij niet-coronapatiënten die complexe beademing nodig hebben.”

‘We doen het in deze tijd écht samen’

“Het ziekteverloop bij patiënten is ook anders. Vaak liggen patiënten met corona lang in coma en hebben daar weinig herinneringen aan. Het kan voor hen helpen om terug te komen naar de IC en in gesprek te gaan met de intensivist en verpleegkundige. Zo kan ik me nog een man van rond de 50 herinneren uit de eerste golf. Hij was heel zwak. Vanwege zijn verslechterde situatie moest hij naar Maastricht. We gingen ervan uit hem niet meer terug te zien. Toch kwam hij terug naar MMC. Stomverbaasd waren we bij het weerzien. Een aantal weken na zijn ontslag kwam hij terug op de IC. Ik weet nog goed dat ik de deur voor hem opendeed, maar hem niet meteen herkende. Hij stond voor me in pak, met ‘kanjerkoeken’ voor het hele team. Pas bij het noemen van zijn naam herkende ik hem. Hij zag er zo goed uit. Ik was verbaasd en trots tegelijk. Ik dacht alleen maar: wat hebben we dit samen goed gedaan! Dit wilde ik zo graag met het team delen en vroeg hem of ik een foto mocht maken. Deze foto deelde ik direct met collega’s. De reacties waren geweldig, iedereen was positief verrast. Dat zijn de momenten dat je je realiseert waarvoor we dit zware werk doen en waarom het zo bijzonder is!”