Strijdlustige Peet de Jonge over haar ervaring in Máxima MC

‘Ik ben gewoon blij met de zorg in MMC!’

Al veertien jaar is Peet de Jonge patiënt bij Máxima MC (MMC). Bij haar werd een zeldzame vorm van bloedkanker geconstateerd en vier jaar geleden kwam daar uitgezaaide borstkanker bij. Peet kent kracht en doorzettingsvermogen, zowel fysiek als mentaal. Op beide vlakken wordt zij geholpen en ondersteund in MMC.

Zoektocht naar een nieuwe indeling van het leven

Het bericht dat Peet zeldzame bloedkanker had kwam hard aan; tegelijkertijd kon ze het meteen relativeren. “Ik was blij, ik dacht als het dan in de kankerhoek moet zitten, dan maar in deze ‘goede’ hoek. Hier kun je oud mee worden.” Maar na verloop van tijd kwam het besef hoe ze haar leven zou moeten leiden. “Ik was zo ontzettend moe, als ik gedoucht had moest ik echt alweer gaan zitten.”

Een nieuwe indeling van haar leven werd een hele zoektocht. “Hierover had ik goede gesprekken met dokter Tick (internist/hematoloog MMC). Ik vroeg haar of ik dit met een psycholoog kon bespreken.” Zo werd zij gekoppeld aan voormalig psycholoog en psychotherapeut in MMC, Frans Hoogwegt. “Hij heeft mij een lange periode geholpen om mijn leven weer in te delen en dat nieuwe leven te accepteren. Waar ik nog steeds aan denk en naar leef is: ik wil niet mijn ziekte ‘worden’.”

Partnerschap tussen patiënt en zorgverlener

Peet ervaart dat zij in MMC een goede band met haar zorgverleners kan opbouwen. “Met dokter Tick had ik een heel goede klik. En het contact voelde gelijkwaardig. Dat komt in de eerste plaats door haar, maar ik denk dat je ook als patiënt hierin een goede rol kunt pakken.” Nu heeft zij dokter Vreugdenhil als oncoloog en merkt ze ook met hem een fijne band. “Mijn vele vragen beantwoordt hij soms met humor, en ook dat werkt bij mij heel goed. Ook nu ervaar ik dus weer hoe je met je zorgverlener samen door dit proces kunt gaan als je er allebei voor open staat.” In deze palliatieve fase heeft Peet ook een verpleegkundig specialist, Irma Behr. “Met haar heb ik heel goed contact, het warme gevoel dat zij overbrengt is heel fijn. Ik voel echt dat ik bij haar terecht kan als er iets is.”

Kleine gebaren maken grote impact

Er komen veel herinneringen naar boven als Peet denkt aan MMC. Een moment dat Peet niet meer vergeet was tijdens een donkere nacht in het ziekenhuis. Ze was plotseling opgenomen en had net gehoord dat ze uitgezaaide borstkanker had. Haar emoties werden haar even teveel. “Er kwam een verpleegkundige binnen en zij zag dat ik het moeilijk had. Ze ging op haar knieën zitten naast mijn bed, haar kin rustend op haar gevouwen armen op het matras. Ik kan me niet herinneren dat ze iets zei, maar haar nabijheid was zo troostend. Ik kan er nog van huilen hoe mooi dat was.”

Meteen vult ze haar verhaal aan met een andere herinnering: “Ik ben een buitenmens en opeens lig je dan in het ziekenhuis. Toen ik na twee weken voor bestraling naar het Catharina ziekenhuis moest met een ambulance, zei ik op het parkeerdek tegen de ambulancebroeders ‘ah fijn, even frisse lucht!’. Toen lieten ze me daar een tijdje liggen, zodat ik naar de lucht kon staren en de wind voelde waaien. Dat mensen dat zien, dat waardeer ik zo!”

“Het zijn de kleine dingen die grote impact maken. Ik denk altijd dat iedereen het hier in het ziekenhuis hartstikke druk heeft en toch zien ze mij. Ik maak dat in MMC vaak mee, al sinds dat ik hier patiënt ben en dat vind ik superfijn.” 

Wijze zinnen die kracht geven

Tijdens gesprekken met MMC zorgverleners en mensen in haar omgeving, heeft Peet een heleboel wijze zinnetjes onthouden en opgeschreven, die haar helpen dealen met haar ziekte. “Dit werd een document op mijn computer dat maar bleef groeien. Ik noemde deze zinnetjes ‘kwartjes’ en gunde ze andere mensen ook want ik heb er zoveel aan.” Zo schreef Peet samen met auteur Jacky van de Goor het boek Parels in de shit.

Die kwartjes zijn parels geworden in het boek en beschrijven allerlei aspecten van ziek zijn. Peet verklapt een aantal van deze waardevolle parels als voorproefje op het boek. Bijvoorbeeld ‘leef als een e-bike’ voor energie-management of ‘dit is mijn leven, er is geen ander’ voor acceptatie en ‘groet je verdriet’ voor het omgaan met emoties. “En om niet mijn ziekte te ‘worden’, ‘stop je shit in je handtas’. En zo zijn er nog veel meer. Het mooie is dat niet-zieke mensen er ook veel aan hebben, want in ieders leven gebeuren er dingen waar je niet om hebt gevraagd en waar je maar mee moet zien te leven.”