‘Eindelijk komt de sneltrein tot stilstand’
Dertig lentes jong werd Joyce van der Meijden uit Eersel eind januari getroffen door borstkanker. Ineens waren de rollen omgedraaid: de operatieassistent van Máxima MC moest zelf onder het mes. Bijna een jaar na de diagnose lijkt het gevecht in haar voordeel beslist. “2020 wordt mijn jaar.”
Het is hartje winter als Joyce tijdens het douchen een knobbeltje voelt in haar borst. Waarschijnlijk een opgezette klier, zo praat ze zichzelf moed in. Wat kan het anders zijn? Ze is pas 30, voelt zich topfit en borstkanker niet in de familie. Maar toch. Hoewel ook de huisarts het op iets goedaardigs houdt, vraagt Joyce om een verwijsbrief. Anders blijft het toch knagen.
Vijf dagen later meldt ze zich in het Borstcentrum van Máxima MC in Veldhoven. Bekend terrein. Dokter Sabrina Maaskant, de oncologisch chirurg met wie ze regelmatig samenwerkt in de OK, kijkt bedrukt en vraagt Joyce of ze even wil gaan zitten. “Op dat moment voel ik de grond onder mijn voeten wegzakken. Ik heb kanker. Van het verdere gesprek krijg ik weinig meer mee. Er flitst van alles door mijn hoofd. Waarom ik? Wat heb ik fout gedaan? En hoe moet ik dit in vredesnaam aan mijn ouders vertellen. ‘Ga even zitten. Ik heb borstkanker.’ Een afschuwelijk moment. Toch lukt het me om snel de knop om te zetten en positief te blijven. Ook al heb ik een agressieve variant van borstkanker, ik ben er op tijd bij. De vooruitzichten zijn goed. Ik ben klaar voor de strijd.”
Sneltrein
Makkelijk wordt het niet. Alleen zwaar geschut kan de kanker verdrijven. 16 chemokuren, gevolgd door een borstsparende operatie met borstreconstructie en 20 bestralingen om precies te zijn. “Na de diagnose starten we als eerste met een ivf-traject om eicellen te laten invriezen. Mijn man en ik willen graag kinderen. Behandeling met chemo kan je onvruchtbaar maken.”
Zoveel afspraken en behandelingen; het is een uitputtingsslag, zowel fysiek als emotioneel. De Brabantse Joyce vergelijkt het met een sneltrein waar je niet meer uit kunt stappen. Je hebt geen keus, je wil overleven. En dus dender je maar door.
Even geen kanker
Opgekrabbeld van de chemo ligt Joyce in september op de OK in Veldhoven, daar waar ze normaal gesproken assisteert. In haar eigen ziekenhuis, omringd door professionals die ze goed kent en door en door vertrouwt. Daarbij brengt het Borstcentrum rust in haar hoofd. “Mensen die begrijpen waar je als patiënt doorheen gaat. In het hele traject had ik een casemanager als vast aanspreekpunt. Zij beantwoordde al mijn vragen en stemde de medische afspraken zoveel mogelijk op elkaar af. In één woord top.”
Nu de operatie is geslaagd en de laatste bestralingen op het programma staan, komt de sneltrein langzaam tot stilstand. Haar optimisme en levenskracht sleepten Joyce er de afgelopen maanden doorheen. “Op goede dagen ging ik naar het Máxima om ‘een Ok-tje’ mee te draaien. Even onder de mensen, even geen kanker. Daarnaast weet ik uit ervaring hoe belangrijk het is om met lotgenoten over je ziekte te praten. Hoeveel lieve vrienden en familie je ook om je heen hebt, zij kunnen nooit helemaal begrijpen hoe jij je soms voelt.”